Eerste weekje
Blijf op de hoogte en volg Nina
12 Juni 2014 | Zuid-Afrika, Hammanskraal
Hoi Allemaal,
Ik vond het wel tijd worden voor mij eerste echte blog, dus hier is die dan. Ik heb hem dinsdagavond al gemaakt, maar het internet deed het gister niet helemaal dus vandaar dat ik hem nu pas online zet. Ik heb geprobeerd om bij het begin te beginnen en niet alles door elkaar te halen, maar er is zo veel te vertellen dus ik hoop dat jullie het volgen :).
Na een prima vlucht kwam ik maandagochtend aan op Tshepo ya Bana. Tijdens de autorit hier naartoe zag je gelijk dat er ook weer hier in Zuid-Afrika grote verschillen zijn tussen arm en rijk. Het ene moment rijdt je langs een hele mooie moderne wijk en het volgende moment rijdt je langs een soort van krottenwijk. Na een autoritje van ongeveer een uur reden we het reservaat binnen en werden we begroet door een paar impala’s. De eerste dag kon ik gelukkig nog even uitrusten, mijn koffer uitpakken en ben ik mee geweest naar de supermarkt. Wat opviel was dat je bij de uitgang je bonnetje moest laten zien en deze vervolgens gecontroleerd werd. In de loop van de week werd het mij duidelijk dat dit bij alle winkels het geval is.
De volgende dag begon het echte werk. Ik liep mee met Auntie (zo noemen de kinderen alle vrijwilligsters) Trinske, een andere vrijwilligster, en we begonnen om 6.15. Om 6.45 moet T. (ze hebben liever niet dat we de echte namen van kinderen op onze blog gebruiken dus vandaar de initialen) namelijk naar school. Vervolgens halen we rond 7 uur de andere kinderen uit bed, dit zijn er doordeweeks vier en in het weekend vijf, een paar kindjes hebben wat extra zorg en aandacht nodig omdat ze bepaalde handicappen hebben. Daarnaast zijn er ook nog twee baby’s de één is drie maanden en de ander bijna zeven maanden. Er zijn ook nog vier oudere jongens (13 ), maar die wonen bij mama Chris (de vrouw die met haar gezin Tshepo ya Bana heeft opgericht) in een ander huisje op het terrein en gaan een beetje hun eigen gang. Nadat de kinderen uit bed zijn gehaald is er een vast schema waar we ons aan houden. Hierin staat bijv. een wandeling om het terrein ’s morgens, wanneer de kinderen eten en tussendoortjes krijgen en wanneer ze een dutje doen. Ik moest (en ben nog steeds) erg aan het wennen aan het schema, maar het gaat steeds beter.
Donderdag was S. jarig en dit moest natuurlijk gevierd worden. De avond ervoor had ik een Hollandse appeltaart (zonder pakje, jaja) gebakken en de andere vrijwilligsters hadden een mooie verjaardagshoed voor hem gemaakt. Ook hebben we nog een paar ballonnetjes opgeblazen en daarmee zijn stoel versierd. ’s Middags kwam iedereen bij elkaar en zongen we een verjaardagsliedje en aten we een stukje taart met zijn allen.
Na een ijskoude nacht met temperaturen rond het vriespunt, ondanks het lekkere zonnetje overdag merk je ’s nachts toch wel echt dat het winter is, helaas, brak de vrijdag aan. Vrijdagmiddag zou er een zuster komen die alle kinderen een vaccinatie zou geven. Dit ging op het laatste moment toch niet door en toen moesten we met zijn allen (lees: 5 kinderen, 2 baby’s, 3 vrijwilligsters en Jonna) in één auto naar de kliniek. Het duurde ongeveer 1,5 uur voordat iedereen was geweest en dat is echt een topsnelheid hier in Afrika. De vorige keer hadden ze namelijk vijf uur gewacht voordat ze überhaupt aan de beurt waren. Vervolgens ben ik die avond lekker uiteten geweest met de andere vrijwilligsters bij Tamboti, een lodge hier aan de overkant. Je kan dus min of meer het terrein niet af zonder auto, omdat we midden in het reservaat zitten, dus ook hier werden we met de auto naartoe gebracht.
Zaterdag heb ik de kadootjes gegeven die ik had meegenomen vanuit Nederland met o.a stoepkrijt, bellenblaas, konijnen nachtlampjes en nog een paar andere leuke dingetjes om mee te spelen. Ik had de zak met kadootjes meegenomen naar Fruit en Juice time en de kinderen konden niet wachten tot ze de zak mochten uitpakken. Toen ze uiteindelijk toestemming kregen om in de tas te duiken waren ze super enthousiast. Erg leuk om te zien natuurlijk.
Die nacht zou ik de nachtshift doen. Dit betekent dat je in de Mainhouse (het huis waar alle kinderen slapen, wij hebben een eigen huisje voor de vrijwilligers) met de baby’s slaapt, doordeweeks doen de Mama’s dat, maar in het weekend is één Mama vrij en dan slapen wij dus bij de baby's. De Mama’s zijn vrouwen die hier vast werken. Zij doen het huishouden en je kunt ze alles vragen over de kinderen. De nachtshift was een stuk zwaarder dan ik had verwacht en toen ik eind van de nacht ook nog eens misselijk werd was ik er wel echt even klaar mee. Gelukkig kwam Rianne (een andere vrijwilligster) me alweer vroeg overnemen en kon ik lekker in mijn eigen bed gaan liggen om uit te zieken. Toen ik weer wakker werd voelde ik me nog steeds beroerd en zat ik er wel even doorheen. Het werd me allemaal teveel, de nieuwe indrukken, lange dagen en het wennen aan alles en iedereen. Na een dagje uitzieken, veel slapen en skypen met mensen thuis voelde ik me gelukkig weer een stuk beter. Maandag deed ik dus gewoon weer mee.
En toen was het alweer dinsdag, mijn eerste vrije dagje hier. Eerst zou ik meegaan naar de rechtbank, omdat er een zaak afgehandeld zou worden van een jongetje wat hier een tijd heeft gewoond en vervolgens is geadopteerd door zijn tante. Toen Jonna (zij woont samen met haar man en kinderen op het terrein en regelt van alles hier) echter maandag de maatschappelijk werker belde om te vragen hoe laat we bij de rechtbank moesten zijn, zei de maatschappelijk werkster dat ze met verlof was en dus niet naar de rechtbank zou komen. Het is opvallend dat maatschappelijk werkers hier heel vaak met verlof zijn en gewoon maar komen en gaan wanneer ze willen. De volgende ochtend kregen we nogal een onverwachts telefoontje van de tante van het jongetje dat ze bij de rechtbank stonden en ze vroeg zich af waar iedereen was. Zij was blijkbaar niet geïnformeerd over het feit dat de maatschappelijk werkster met verlof was. Het plan werd daarom gewijzigd en we gingen toch nog even langs de rechtbank. Hier konden ze echter niet veel doen omdat de maatschappelijk werkster niet aanwezig was. Dus moeten het jongetje en zijn tante over een maand weer terugkomen met de maatschappelijk werkster om alles definitief te maken. Na het bezoekje aan de rechtbank heb ik nog even gewinkeld in Jubilee mall, een groot modern winkelcentrum waar je gewoon kan rondlopen in je eentje zonder dat je je zorgen hoeft te maken ;). Toen ik weer thuiskwam na mijn tripje hoorde ik dat we er een nieuwe baby bij hadden. Hij is hier geplaatst voor een paar dagen en gaat dan als het goed is weer ergens anders heen, wij mogen geen baby meer opvangen namelijk.
Dit was in het kort mijn eerste weekje hier. Ik moet nog even met mama Chris praten over de donaties en hoe deze het best besteed kunnen worden dus meer hierover lezen jullie vast wel in een van mijn volgende blogs.
Tot de volgende keer.
Liefs,
Nina
Ik vond het wel tijd worden voor mij eerste echte blog, dus hier is die dan. Ik heb hem dinsdagavond al gemaakt, maar het internet deed het gister niet helemaal dus vandaar dat ik hem nu pas online zet. Ik heb geprobeerd om bij het begin te beginnen en niet alles door elkaar te halen, maar er is zo veel te vertellen dus ik hoop dat jullie het volgen :).
Na een prima vlucht kwam ik maandagochtend aan op Tshepo ya Bana. Tijdens de autorit hier naartoe zag je gelijk dat er ook weer hier in Zuid-Afrika grote verschillen zijn tussen arm en rijk. Het ene moment rijdt je langs een hele mooie moderne wijk en het volgende moment rijdt je langs een soort van krottenwijk. Na een autoritje van ongeveer een uur reden we het reservaat binnen en werden we begroet door een paar impala’s. De eerste dag kon ik gelukkig nog even uitrusten, mijn koffer uitpakken en ben ik mee geweest naar de supermarkt. Wat opviel was dat je bij de uitgang je bonnetje moest laten zien en deze vervolgens gecontroleerd werd. In de loop van de week werd het mij duidelijk dat dit bij alle winkels het geval is.
De volgende dag begon het echte werk. Ik liep mee met Auntie (zo noemen de kinderen alle vrijwilligsters) Trinske, een andere vrijwilligster, en we begonnen om 6.15. Om 6.45 moet T. (ze hebben liever niet dat we de echte namen van kinderen op onze blog gebruiken dus vandaar de initialen) namelijk naar school. Vervolgens halen we rond 7 uur de andere kinderen uit bed, dit zijn er doordeweeks vier en in het weekend vijf, een paar kindjes hebben wat extra zorg en aandacht nodig omdat ze bepaalde handicappen hebben. Daarnaast zijn er ook nog twee baby’s de één is drie maanden en de ander bijna zeven maanden. Er zijn ook nog vier oudere jongens (13 ), maar die wonen bij mama Chris (de vrouw die met haar gezin Tshepo ya Bana heeft opgericht) in een ander huisje op het terrein en gaan een beetje hun eigen gang. Nadat de kinderen uit bed zijn gehaald is er een vast schema waar we ons aan houden. Hierin staat bijv. een wandeling om het terrein ’s morgens, wanneer de kinderen eten en tussendoortjes krijgen en wanneer ze een dutje doen. Ik moest (en ben nog steeds) erg aan het wennen aan het schema, maar het gaat steeds beter.
Donderdag was S. jarig en dit moest natuurlijk gevierd worden. De avond ervoor had ik een Hollandse appeltaart (zonder pakje, jaja) gebakken en de andere vrijwilligsters hadden een mooie verjaardagshoed voor hem gemaakt. Ook hebben we nog een paar ballonnetjes opgeblazen en daarmee zijn stoel versierd. ’s Middags kwam iedereen bij elkaar en zongen we een verjaardagsliedje en aten we een stukje taart met zijn allen.
Na een ijskoude nacht met temperaturen rond het vriespunt, ondanks het lekkere zonnetje overdag merk je ’s nachts toch wel echt dat het winter is, helaas, brak de vrijdag aan. Vrijdagmiddag zou er een zuster komen die alle kinderen een vaccinatie zou geven. Dit ging op het laatste moment toch niet door en toen moesten we met zijn allen (lees: 5 kinderen, 2 baby’s, 3 vrijwilligsters en Jonna) in één auto naar de kliniek. Het duurde ongeveer 1,5 uur voordat iedereen was geweest en dat is echt een topsnelheid hier in Afrika. De vorige keer hadden ze namelijk vijf uur gewacht voordat ze überhaupt aan de beurt waren. Vervolgens ben ik die avond lekker uiteten geweest met de andere vrijwilligsters bij Tamboti, een lodge hier aan de overkant. Je kan dus min of meer het terrein niet af zonder auto, omdat we midden in het reservaat zitten, dus ook hier werden we met de auto naartoe gebracht.
Zaterdag heb ik de kadootjes gegeven die ik had meegenomen vanuit Nederland met o.a stoepkrijt, bellenblaas, konijnen nachtlampjes en nog een paar andere leuke dingetjes om mee te spelen. Ik had de zak met kadootjes meegenomen naar Fruit en Juice time en de kinderen konden niet wachten tot ze de zak mochten uitpakken. Toen ze uiteindelijk toestemming kregen om in de tas te duiken waren ze super enthousiast. Erg leuk om te zien natuurlijk.
Die nacht zou ik de nachtshift doen. Dit betekent dat je in de Mainhouse (het huis waar alle kinderen slapen, wij hebben een eigen huisje voor de vrijwilligers) met de baby’s slaapt, doordeweeks doen de Mama’s dat, maar in het weekend is één Mama vrij en dan slapen wij dus bij de baby's. De Mama’s zijn vrouwen die hier vast werken. Zij doen het huishouden en je kunt ze alles vragen over de kinderen. De nachtshift was een stuk zwaarder dan ik had verwacht en toen ik eind van de nacht ook nog eens misselijk werd was ik er wel echt even klaar mee. Gelukkig kwam Rianne (een andere vrijwilligster) me alweer vroeg overnemen en kon ik lekker in mijn eigen bed gaan liggen om uit te zieken. Toen ik weer wakker werd voelde ik me nog steeds beroerd en zat ik er wel even doorheen. Het werd me allemaal teveel, de nieuwe indrukken, lange dagen en het wennen aan alles en iedereen. Na een dagje uitzieken, veel slapen en skypen met mensen thuis voelde ik me gelukkig weer een stuk beter. Maandag deed ik dus gewoon weer mee.
En toen was het alweer dinsdag, mijn eerste vrije dagje hier. Eerst zou ik meegaan naar de rechtbank, omdat er een zaak afgehandeld zou worden van een jongetje wat hier een tijd heeft gewoond en vervolgens is geadopteerd door zijn tante. Toen Jonna (zij woont samen met haar man en kinderen op het terrein en regelt van alles hier) echter maandag de maatschappelijk werker belde om te vragen hoe laat we bij de rechtbank moesten zijn, zei de maatschappelijk werkster dat ze met verlof was en dus niet naar de rechtbank zou komen. Het is opvallend dat maatschappelijk werkers hier heel vaak met verlof zijn en gewoon maar komen en gaan wanneer ze willen. De volgende ochtend kregen we nogal een onverwachts telefoontje van de tante van het jongetje dat ze bij de rechtbank stonden en ze vroeg zich af waar iedereen was. Zij was blijkbaar niet geïnformeerd over het feit dat de maatschappelijk werkster met verlof was. Het plan werd daarom gewijzigd en we gingen toch nog even langs de rechtbank. Hier konden ze echter niet veel doen omdat de maatschappelijk werkster niet aanwezig was. Dus moeten het jongetje en zijn tante over een maand weer terugkomen met de maatschappelijk werkster om alles definitief te maken. Na het bezoekje aan de rechtbank heb ik nog even gewinkeld in Jubilee mall, een groot modern winkelcentrum waar je gewoon kan rondlopen in je eentje zonder dat je je zorgen hoeft te maken ;). Toen ik weer thuiskwam na mijn tripje hoorde ik dat we er een nieuwe baby bij hadden. Hij is hier geplaatst voor een paar dagen en gaat dan als het goed is weer ergens anders heen, wij mogen geen baby meer opvangen namelijk.
Dit was in het kort mijn eerste weekje hier. Ik moet nog even met mama Chris praten over de donaties en hoe deze het best besteed kunnen worden dus meer hierover lezen jullie vast wel in een van mijn volgende blogs.
Tot de volgende keer.
Liefs,
Nina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
